W oswobodzonym po pierwszej wojnie światowej Grudziądzu uprawiały sport tylko dwie polskie organizacje: Towarzystwo Gimnastyczne „SOKÓŁ”, Klub Sportowy „POWIWÓJ” oraz niemiecki klub sportowy: SPORT CLUB GRAUDENZ. Działalność klubów napotykała na poważne trudności wskutek braku środków finansowych na pokrycie wydatków związanych z zaspokajaniem potrzeb na sprzęt i obiekty sportowe. W tej sytuacji tylko dzięki pomocy wszystkich członków, którym sport leżał na sercu, udało się wspólnym wysiłkiem przetrwać najtrudniejsze chwile. Zarząd Klubu „Powiwój” z dr Julianem Gubin – Dzięgielewskim na czele widząc, że nie opanuje trudności finansowych, hamujących dalszy rozwój Klubu „Powiwój” – przyjął propozycję aktywistów sportowych odnośnie założenia silnego, polskiego klubu sportowego o szerokiej działalności. W dniu 30 czerwca 1923 roku na zebraniu w hotelu „Kellas” podjęto uchwałę o założeniu Towarzystwa Sportowego „Olimpia”. W pierwszej fazie istnienia Zarząd oparł swoją działalność o zawodników sekcji piłki nożnej, przejętych w całości z byłego klubu „Powiwój”. Wybrany na tym zebraniu zarząd w składzie: dr Julian Gubin-Dzięgielewski – prezes, Franciszek Kolczyk – wiceprezes, Stanisław Lewandowski – sekretarz, Alfons Romanowski – skarbnik, oraz Kazimierz Andrót, Jan Peikert i Antoni Krakowski – członkowie zarządu. Postanowiono rozszerzyć działalność sportową przez założenie obok sekcji piłki nożnej dalszych sekcji jak: lekkoatletycznej i gier ruchowych, kolarskiej, motocyklowej, bokserskiej, tenisowej i innych. Celem stworzenia możliwości rozwojowych tych sekcji postanowiono również przystąpić do realizacji inicjatywy wybudowania w czynie społecznym własnego stadionu sportowego. Starania Zarządu Klubu podjęte u władz miejskich uwieńczone zostały sukcesem. Uzyskano, bowiem w wieczystą dzierżawę teren pod budowę stadionu „Olimpia” przy ul. Parkowej.
W 1924 roku Zarząd Klubu, którego prezesem był wówczas Kazimierz Andrót, przystąpił do budowy stadionu sportowego, który dzięki ofiarnej pomocy wszystkich członków bez jakiejkolwiek dotacji oddano do użytku jesienią 1925 roku. Nowowybudowany stadion posiadał boisko piłki nożnej, tor kolarski i motocyklowy z bandami, bieżnię lekkoatletyczną i ławki dla publiczności.
W 1927 roku oddano do eksploatacji dwa nowoczesne korty tenisowe z ogrodzeniem i pawilonem – szatnią. Cały teren stadionu otoczono masywnym parkanem. Na częściowe pokrycie wydatków związanych z budową stadionu i kortów tenisowych Zarząd „Olimpii” organizował różnego rodzaju imprezy sportowe i festyny. Największą atrakcją dla sympatyków były imprezy piłkarskie z wysoko w kraju notowanymi drużynami, wyścigi kolarskie i motocyklowe na torze, jak również zmagania zapaśników na płycie boiska (walki z bykiem, rozciąganie ramion zapaśników przez konie, przejazd samochodu przez klatkę piersiową zapaśnika itp.). Ta ostatnia impreza ściągnęła na stadion tysiące sympatyków „Olimpii”, przyczyniając się w poważnej mierze do zasilania funduszy Klubu i likwidacji zadłużenia finansowego, spowodowanego budową obiektów sportowych. Innym ważnym źródłem dochodów „Olimpii” były przekazywane miesięcznie składki pieniężne ze strony członków Zarządu oraz poszczególnych sekcji sportowych, jak również zadeklarowane stałe kwoty pieniężne przez licznych sympatyków klubu, a zwłaszcza rzemieślników i kupców.
Po 1925 roku nastąpił największy rozkwit działalności sportowej „Olimpii”. Istniały w tym okresie sekcje: piłki nożnej, lekkoatletyczna i gier ruchowych, kolarska, motocyklowa, bokserska, tenisa ziemnego, szermiercza oraz od 1927 roku sekcja koszykówki. Niespożyte zasługi dla rozwoju działalności sportowej „Olimpii” wniósł kolejny jej prezes Władysław Grobelny. Przewodził on Klubowi w latach 1928-1936, w okresie największego rozwoju działalności sportowej „Olimpii”.
W czasie od 1923-1945 roku obowiązki prezesów „Olimpii” pełnili: w latach 1923-1924 – dr Julian Gubin-Dzięgielewski, 1924-1928 – Kazimierz Andrót, 1928-1936 – Władysław Grobelny, 1936-1938 – Franciszek Kolczyk, 1938-IX.1939 – Wacław Michalak.
Godność prezesów honorowych nadano: Kazimierzowi Andrótowi w 1928 roku, Władysławowi Grobelnemu w 1936 roku i Wacławowi Michalakowi w 1947. Członkami honorowymi zostali: Jan Peikert, Henryk Czerniak, oraz prezydenci Józef Włodek i Sylwin Zygmuntowicz oraz działacze klubowi Jan Hajec, Józef Stankiewicz i Antoni Felski.
W latach międzywojennych „Olimpia” nie zatrudniała zasadniczo etatowych trenerów i instruktorów, głównie wskutek braku odpowiednich funduszy na ten cel oraz nie dysponowania fachową kadrą. Zadania w zakresie organizacyjno – szkoleniowym, zwłaszcza w latach dwudziestych, pełnili społecznie przeważnie kierownicy sekcji przy
współudziale wybitnych, zasłużonych zawodników. W sekcji piłki nożnej szkoleniem zajmował się początkowo zaawansowany zawodnik – Szymon Maliszewski, który w późniejszym okresie pełnił obowiązki instruktora wyszkoleniowego Pomorskiego Okręgowego Związku Piłki Nożnej. W latach trzydziestych szkoleniem piłkarzy zajmował się Wacław Michalak, najbardziej skutecznie grający zawodnik, późniejszy kierownik sekcji piłki nożnej. Pomocni w spełnianiu funkcji wychowawczo – szkoleniowych byli także zaawansowani piłkarze Maksymilian Olszewski i Bronisław Osiński oraz nauczyciel wychowania fizycznego Paweł Bączyński. Ten ostatni był dla sekcji tym bardziej pożądany, że od 1930 roku zasilali też szeregi młodzi piłkarze rekrutujący się ze szkół średnich. Założona w 1926 roku z inicjatywy działacza sportowego i zawodnika – Jana Hajec sekcja lekkoatletyczna korzystała głównie z usług szkoleniowych jej założyciela. W pracach tych pomocny mu był wyróżniający się lekkoatleta – długodystansowiec Franciszek Dondelewski oraz nauczyciel wychowania fizycznego Paweł Bączyński, a nadto okresowo zamiejscowy trener – Karol Hoffman. Istniejąca od 1924 roku sekcja kolarska miała początkowo charakter turystyczno – krajoznawczy, a jej działalność wyczynowa datuje się od czasu wybudowania toru kolarskiego – jedynego w owym okresie na Pomorzu. Prace szkoleniowe prowadził najpierw założyciel sekcji – Franciszek Kolczyk, a od 1927 roku – Teodor Włodarczyk, przy pomocy Maksymiliana Romanowskiego oraz instruktora Franciszka Popiela.
Również sekcja motocyklowa utworzona w 1924 roku pod kierownictwem Stanisława Jurkiewicza ograniczała początkowo swą działalność do wycieczek turystyczno – krajoznawczych. Po wybudowaniu w 1926 roku toru motocyklowego rozszerzono jej działalność, a funkcje szkoleniowe spełniali najwybitniejsi zawodnicy: Benon Szydłowski oraz motocyklowy mistrz Polski w latach trzydziestych – Jan Witkowski. Korzystniej przedstawiała się sprawa kadr trenersko – instruktorskich w sekcji bokserskiej, kierowanej przez międzynarodowego sędziego bokserskiego Henryka Sadłowskiego. Szkoleniem bokserów oprócz kierownika sekcji zajmowali się także rotmistrz Franciszek Koprowski i Jerzy Lutowski, a w późniejszym okresie także Alfons Witkowski. Nadto polskie władze bokserskie, w trosce o dalszy rozwój pięściarstwa w okręgu pomorskim, delegowały do „Olimpii” trenerów państwowych: Snopka ze Śląska oraz Karnata z Gdańska.
Zorganizowana w 1927 roku pod kierownictwem inż. Kłodnickiego sekcja tenisowa osiągała swoje wyniki sportowe dzięki umiejętnie prowadzonej działalności przez kierownictwo sekcji, jak również odpowiedniej pracy zawodników zaawansowanych. Klub nie posiadał, bowiem funduszy na angażowanie szkoleniowców. Wymienić należy takich wyróżniających się tenisistów jak: Wacław Michalak, Antoni Landsberg, Edward Kucharski oraz Anna Andrótowa i Helena Szydłowska-Bittnerowa.
Działająca w latach 1925-1929 sekcja szermiercza korzystała z sali treningowej instruktorów fechmistrzów Centrum Wyszkolenia Kawalerii – Różyckiego i Grzegorka pod ogólnym kierownictwem rotmistrza Franciszka Koprowskiego.
Danych odnośnie drużyny koszykówki męskiej nie podaje się wobec braku materiałów źródłowych.
Sekcja pływacka ograniczała swą działalność początkowo do imprez lokalnych. Dopiero w latach trzydziestych – po wybudowaniu przez miasto basenu pływackiego oraz zatrudnieniu instruktorów pływackich – Franciszka Arciszewskiego i Bronisława Paczkowskiego – notuje się pewien rozwój tego zdrowego sportu.
Lata okupacji hitlerowskiej przerwałychlubną działalność „Olimpii”. Terror i aresztowania w Grudziądzu stosowano szczególnie wobec członków klubu, którzy postawili sobie w latach międzywojennych za główne zadanie obok prowadzenia wszechstronnej działalności sportowej – pracę ideowo – wychowawczą wśród polskiej młodzieży, wyrywając ją spod wpływów germanizacyjnych niemieckiego klubu sportowego. Ta działalność sportowo – patriotyczna klubu spotkała się z natychmiastowym odwetem po napaści hitlerowców na Polskę w 1939 roku. Przystąpiono, więc do akcji aresztowania, wysyłania do obozów, a nawet mordowania. Już w pierwszych tygodniach okupacji hitlerowskiej w bestialski sposób zamordowano szereg zawodników i działaczy „Olimpii”, w tej liczbie również pierwszego prezesa dr Juliana Gubin – Dzięgielewskiego, prezesa w latach 1928 – 1936 Władysława Grobelnego oraz wybitnych sportowców: Jana Dawczyńskiego i Walentego Jakubowskiego, którzy padli ofiarą publicznej egzekucji. Tłumy grudziądzan musiały przyglądać się tej zbrodni, gdyż tak chcieli ciemiężcy. Miało to na celu zwiększenie terroru i zastraszenia. Grudziądzan nie złamała jednak ta publiczna egzekucja, ani masowe aresztowania inteligencji oraz działaczy społecznych i sportowych. Zwiększał się terror, ale rosła też nienawiść do wroga, wyrażająca się
najdobitniej w pracy konspiracyjnej i w powstawaniu organizacji podziemnych. Praca podziemia w Grudziądzu nie mogła jednak przybrać masowego charakteru ze względu na specyficzne warunki położenia i dużą liczbę Niemców pracujących nad wykryciem wrogich sobie organizacji. Nie mniej grudziądzcy działacze ruchu podziemnego oddali sprawie polskiej dużo zasług, szczególnie w ostatnich miesiącach krwawej okupacji. Wielu uczestników konspiracji trafiło do katowni niemieckich i obozów koncentracyjnych, a wśród nich Wacław Michalak, prezes klubu w latach 1938 – 1939, który przebywał w obozie w Sztutowie do czasu wyzwolenia więźniów..
Po wyzwoleniu miasta w marcu 1945 roku reaktywowano wyłącznie sekcję tenisową a następnie motocyklową. Kontynuatorami tradycji piłkarskich „Olimpii” z 1923 roku były: marzec 1945 – wrzesień 1947 – Grudziądzki Klub Sportowy październik 1947 – lipiec 1949 – Spółdzielczy Grudziądzki Klub Sportowy sierpień 1949 – grudzień 1954 – TKS ,,Spójnia” styczeń 1955 – grudzień 1956 – TKS „Sparta” od stycznia 1957 – Grudziądzki Klub Sportowy „Olimpia”
Już w kwietniu 1945 roku mieszkańcy Grudziądza byli świadkami pierwszego meczu piłkarskiego drużyny Grudziądzkiego Klubu Sportowego. Świadomość potrzeby istnienia sportu, jako środka regenerującego siły fizyczne i przeciwdziałającego szkodliwym wpływom warunków pracy zachęciła wielu przedwojennych, ale także i młodszych działaczy do odbudowy zniszczonych obiektów sportowych i reaktywowaniu poszczególnych sekcji. Po czterech latach zakończono odbudowę zniszczonego stadionu, sfinansowano także budowę nowoczesnej, bardzo funkcjonalnej – dysponującej krytym basenem – przystani wioślarskiej. Podstawowymi sekcjami „Olimpii” działającymi bezpośrednio w okresie po drugiej wojnie światowej były sekcje piłki nożnej i lekkoatletyczna. Ilość sekcji wyczynowych zwiększyła się z upływem czasu do szesnastu. W latach 1956 – 1958 ze względu na brak środków finansowych, a przede wszystkim wobec niedoceniania przez różne instytucje pracy działaczy sportowych zawężono działalność do ośmiu sekcji. Zlikwidowano sekcje: pływacką, gimnastyczną, kolarską, hokeja na trawie, hokeja na lodzie. W latach 1959 – 1966 zarząd Klubu w zależności od sytuacji powoływał nowe, lub likwidował istniejące tak, że od 1966 „Olimpia” prowadzi działalność w sekcjach: piłki nożnej, lekkoatletycznej, tenisa stołowego, wioślarstwa, judo i piłki siatkowej kobiet.
Jako sekcje przewodnie uznano w Klubie lekkoatletykę, piłkę nożną i wioślarstwo z uwagi na fakt, że sekcje te dysponowały najwcześniej pełnym warsztatem pracy w postaci odpowiednich obiektów sportowych. Pragnąc również pozostałym sportowcom stworzyć jak najkorzystniejsze warunki treningowe, zarząd klubu wykazał w ostatnich latach dużo inicjatywy w dalszej rozbudowie i modernizacji własnej bazy szkoleniowej, a jej realizacja uzależniona była od przyznania „Olimpii” odpowiednich funduszy. Dzięki ogromnemu zaangażowaniu i licznym wyjazdom służbowym do Warszawy, Bydgoszczy i Torunia długoletniego prezesa Jerzego Gostomczyka udało się uzyskać około 300mln złotych. Kwota ta została przeznaczona na modernizację stadionu centralnego oraz budowę hali sportowej. Powyższą inwestycję współfinansował Urząd Miasta Grudziądz, poprzez wydział budżetowo-gospodarczy, którego kierownikiem był Hugon Gostomczyk.
Działalność klubu do 1980 roku finansowana była z następujących źródeł: dochody własne, dotacje państwowe z GKKFIS, dotacje od władz terenowych poprzez Wojewódzką Federację Sportu, pomoc rzeczowa i finansowa przedsiębiorstw komunalnych miasta Grudziądza, dotacje związku zawodowego dla zrównoważenia wydatków budżetowych preliminowanych na dany rok z dochodami budżetowymi poprzez OKFIS „Ogniwo”.
Od 1983 roku funkcję dotacyjną przejęło Zrzeszenie Sportu i Turystyki „Ogniwo”, powołane, jako samodzielna jednostka z osobowością prawną nad klubami sportowymi, zrzeszającymi pracowników gospodarki komunalnej, administracji państwowej, centralnego związku rzemiosła, zakładów doskonalenia pod patronatem Ministerstwa Administracji i Gospodarki Przestrzennej. Ministerstwo to wspólnie z urzędami wojewódzkimi przejęło finansowanie kapitalnych remontów obiektów sportowych, a zadania inwestycyjne GKS „Olimpia” począwszy od 1979 roku finansowane są centralnie przez GKKFIS w Warszawie. W ramach centralnego planu inwestycyjnego realizowana jest budowa Ośrodka Przygotowań Olimpijskich im. Bronisława Malinowskiego w Grudziądzu. Dnia 12 czerwca 1983 roku została oddana do użytku hala sportowa, kryta bieżnia lekkoatletyczna o długości 126 m i szerokości 18 m o nawierzchni sztucznej z torpolu.
Ogólny koszt budowy Ośrodka Przygotowań Olimpijskich im. Bronisława Malinowskiego wyniósł 297 262 tyś. złotych. Planowany termin zakończenia wszystkich zadań inwestycyjnych finansowanych w całości ze środków centralnych ustalono na 1987 rok. Bieżące remonty, konserwacja i utrzymywanie obiektów sportowych takich jak: przystań wioślarska, stadion, hala kryta i bieżnia lekkoatletyczna były utrzymywane do roku 1980 przez patronackie przedsiębiorstwa gospodarki komunalnej miasta. Po roku 80-tym w zmieniającej się sytuacji finansowej baczniejszą uwagę zwrócono na zwiększenie dochodów własnych „Olimpii” poprzez egzekwowanie składek klubowych, wzrost dochodów z imprez sportowych, co w sumie dawało kwotę wynoszącą rocznie około 1, 5 mln. złotych. W pierwszych latach po wyzwoleniu miasta kadra instruktorsko – trenerska była szczupła wobec braku kandydatów z odpowiednimi kwalifikacjami. Nie mniej kierownictwo klubu czyniło usilne starania o zatrudnienie fachowców, przede wszystkim w takich wiodących sekcjach jak: piłka nożna, lekkoatletyka i wioślarstwo. W sekcji piłkarskiej obowiązki instruktora przez okres 15 lat tj. od 1960 roku pełnił Szymon Maliszewski. Od 1951 roku większą uwagę zwrócono na szkolenie młodych zawodników. Zadanie to przejął zawodnik Wincenty Kulczyński, który w 1954 roku złożył egzamin na instruktora. Szkolił on w pierwszym okresie juniorów a następnie seniorów.
W sekcji lekkoatletycznej kadrę instruktorsko – trenerską tworzył początkowo trener Antoni Felski oraz instruktor Józef Adamski. Antoni Felski położył podwaliny pod późniejsze sukcesy lekkoatletyki.
Był ofiarnym i cenionym wychowawcą dzisiejszych działaczy tej dyscypliny sportu. Zmarł 3 stycznia 1976. Dla uczczenia pamięci długoletniego trenera i działacza „królowej sportu” w dniach od 26 do 28 września 1983 roku zorganizowano drużynowe zawody lekkoatletyczne młodzieży szkół podstawowych i ponadpodstawowych.
W sekcji wioślarskiej obowiązki trenera pełnił po drugiej wojnie światowej Stefan Karolewicz, który jednocześnie pełnił funkcję kierownika sekcji. Pomocni w szkoleniu byli również zaawansowani wioślarze Jan Miklikowski i Hubert Taukert. Kadra instruktorsko – trenerska do chwili uzyskania przez klub osobowości prawnej w roku 1957 była opłacana przez Radę Okręgową Zrzeszenia Sportowego „Sparta” w Bydgoszczy. Byli oni zatrudnieni na etatach Związku Zawodowego Handlowców, Związku Zawodowego Przemysłu Spożywczego i Cukrowniczego. Od 1957 roku następuje systematyczny wzrost kadry. Poniżej tabela przedstawia dynamikę wzrostu zatrudnienia kadry trenersko – instruktorskiej w latach 1957 – 1983. Dynamika wzrostu zatrudnienia trenerów i instruktorów w latach 1980 – 1983 w stosunku do 1957 roku była bardzo duża. Zatrudniono znacznie większą liczbę trenerów w miejsce instruktorów. Kadrę stanowili nauczyciele wychowania fizycznego z tytułem magisterskim, posiadający jednocześnie specjalność trenerską.